Здравствуйте! В центре Еревана есть кафе под названием Наш район, где в большинстве своем собираются иногда даже не говорящие по-армянски армяне диаспоры из самых невероятных уголков планеты. Знаю, что сюда часто приезжают прямо из аэропорта, потому что от друзей-знакомых слышали, что знакомство с Арменией правильнее начать с этого пункта армянской столицы — здесь подойдут, поинтересуются откуда родом, из какого поколения эмигрантов, а приехавшим на родину впервые помогут советами по организации пребывания. Трудно объяснить, в чем заключается магическая сила всемирного притяжения этого маленького скромного кафе, потому что трудно объяснить то, когда видишь, как группа армян из диаспоры на краю тротуара терпеливо ждет, когда освободится столик, или когда армянин из Франции в этой точке Еревана вдруг с теплым чувством встречи на Родине обнаруживает своего потерянного во времени родственника из Аргентины. Жаль, что эта картина требует специального описания. Но если сейчас эти несколько метров нашей Родины могут делать такое большое дело, то что может сделать целая Родина. Так что, не спешите иронизировать ни на тему 4-миллионной в 2040-ом, ни на тему 5-миллионной Армении в 2050 году. Никогда не издевайтесь над мечтой о государстве с такой судьбой — оставьте это врагу, он приходит в ужас именно от мечтающего армянина… Удачи!
Нвер Мнацаканян
Բարև Ձեզ։ Երևանի կենտրոնում կա Մեր Թաղը անվամբ սրճարան, որտեղ մեծամասամբ սփյուռքահայեր են հավաքվում աշխարհի ամենաանհավանական անկյուններից, երբեմն հայերեն չխոսող։ Գիտեմ նաև, որ այս սրճարան հաճախ գալիս են ուղիղ Զվարթնոցից, որովհետև ծանոթ-բարեկամներից լսել են, որ Հայաստանի հետ ծանոթությունը ճիշտ է սկսել հայոց մայրաքաղաքի այս կետից, որտեղ մոտենում են, հարցնում են ինչ ազգ ու տակից են, գաղթականի որ սերունդն են, իսկ առաջին անգամ եկողներին օգնում կացության, կեցության որոշ խորհուրդներով։ Դժվար է ասել, որն է այս համեստ, փոքրատարածք սրճարանի աշխարհ կլանող մոգական ուժը, որովհետև դժվար բացատրելի է, երբ տեսնում ես, թե ինչպես է մայթեզրին կանգնած սփյուռքահայերի խումբը համբերատարորեն սպասում սրճարանում տեղ ազատվելուն, կամ երբ ֆրանսահայը Երևանի այդ կետում է հայտնաբերում տարիների անհայտությանը հանձնած իր արգենտինահայ բարեկամին՝ հայրենիքում տեսնվելու տաքուկ գիտակցությամբ։ Ափսոս, որ այդ տեսարանը հատուկ նկարագրության կարիք ունի։ Հիմա, եթե մեր հայրենիքի այդ մի քանի մետրը կարող է այդքան մեծ գործ անել, բա ինքը՝ ամբողջական հայրենիքը ինչեր կարող է անել։ Այնպես որ, մի շտապեք հեգնել ոչ 2040-ի 4 միլիոնանոց, ոչ էլ 2050-ի 5 միլիոնանոց Հայաստանը։ Այսպիսի ճակատագրով պետության երազանքը երբեք մի ծաղրեք․դա թողեք թշնամուն․ նա հենց երազող հայից է սարսափում․․․ Հաջողություն։
Նվեր Մնացսկանյան
