Դավիթ Դավթյանը գրել է. Արդեն հայտնին և առայժմ անհայտը: Փոխգնդապետ Հակոբյանն է, Արցախի հարավային զորամասի շտաբի պետը: Պատ երազմի 2-րդ օրը հանդիպեցինք: Նարինջ-ում (ուղղության ՀԴԿ-ն էր): Ինքն էր համակարգում մար տը` հար ձակումը, պաշտ պանությունը, հակագ րոհը: Մի քանի րոպե կողքին նստել հետևել եմ իր մարտ ական գործողությունները վարելուն: Շատ զիլ
տղա էր: Առանց վա խի, առանց խու ճապի, իր անձը մոռացած, կռ վողների հետ կր ակ արձակելով: Արթուրին խանգարել (հարց ուղղել) ես չէի ցանկանում: Մի պահ, երբ դադար եղավ, մի քանի րոպե, հարցրի, թե ինչ է կատարվում, առանց նեղացնելու կարճ պատասխանեց, էկրանին նայեք կտեսնեք, պատմելու չէ: Այս հենակետում էլ ընկանք արդեն սմե րչի կրա կի տակ: Պետքը չէր, շարունակում էր ուղիղ ճակատում կռ վող տղաների հետ խոսել, վիրա վորներից հարցնել: Հետո չդիմացավ, ռացիան փոխանցեց իր զի
նակիցներին, հանդերձավորվեց եւ մեկնեց: Չիմացանք թե որ ուղղությամբ գնաց: Փոխգնդապետ Հակոբյանը մինչև այսօր անհետ կո րած է, որոնումներն արդյունք չեն տվել: Ու սա բազմակի ցա վ է պատճառում: Հրամանատար էր, որ իր զինվորի հետ կռ վեց եւ
որոշ տեղեկություններով ընկավ հենց մար տում: Խփ եք դրանց, խփ եք: Այն ամենն ինչ ամեն օր հիշեցնում է հրամանատար Հակոբյանի մասին: Պատիվ ունեմ, պարոն փոխգնդապետ: Հակոբյան ջան:
և սրան տեսեք… ամոթ 1000 ամոթ
